Όταν βλέπουμε με τι δισταγμό και γραφειοκρατία αντιμετωπίζουμε το θέμα της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, αναρωτιόμαστε αν αυτή η έννοια της αξιοπιστίας δεν έρχεται αντιμέτωπη με την έννοια της αφθονίας. Βλέπουμε το ανάλογο φαινόμενο και για την αξιοποίηση των αρχαιολογικών μας χώρων, όπου ο καθένας θεωρεί ότι είναι το τσιφλίκι του και δεν λειτουργούμε αποτελεσματικά. Στο εξωτερικό όταν βρίσκεις τρεις πέτρες, ένα δόντι, αμέσως το αξιοποιούν, γιατί γνωρίζουν την αξία τους και τα οφέλη που προκαλεί αυτή η γνώση στους άλλους. Εμείς που έχουμε χιλιάδες ευρήματα κι εκατοντάδες αρχαιολογικούς χώρους, τους αφήνουμε στο έλεος του Θεού, λέγοντας ότι δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό...
Συνέχεια εδώ: http://lygeros.org/articles?n=20718&l=gr
